15 t/m 27 september 2008

Nieuw Nickerie was ons volgende reisdoel. Met de auto (een automaat, even wennen) gingen we de volgende dag op pad. Een lange rit met helaas grote stukken erg slechte weg. We deden Groningen aan maar lieten Wageningen links liggen. Nieuw Nickerie bleek een troosteloos plaatsje. ( de 2e stad van het land!) Dat hier het grootste aantal zelfmoorden ter wereld voorkomt is niet onbegrijpelijk. Gelukkig maakte de vogeltour naar Bigi Pan de volgende dag veel goed.
Samen met nog 4 toeristen en onze gids Kadisi gingen we in een bootje waarmee we eerst de Nickerierivier overstaken. Vervolgens moesten we de boot zelf over een dam slepen, het Bigi Pan (=groot meer) gebied in. De eerste 8 kilometer ging het over een lang, recht kanaal. We zagen veel vogels, vooral veel zwarte Anni’s en ook wat Kwatta- en Kapucijnerapen. Bigi Pan bleek echt ‘big’. Midden op dat meer stonden een aantal huizen en gebouwen op palen. Een ervan was monsterlijk roze. Kadisi vond hem geweldig… Voor dat we op zoek gingen naar de rode ibis hielden we een koffie en thee stop op een van de andere huizen.
De rode ibis vonden we! Ongelofelijk. Als je ze in de dierentuin ziet geloof je de kleur niet echt, daar moeten ze iets aan gedaan hebben. Hier werd het bewijs geleverd dat de kleur echt zo is. Prachtig, en wat zaten er veel. Zelfs Kadisi, die ze toch dagelijks moest zien, was helemaal enthousiast. Na een half uurtje ibissen spotten weer terug naar het huisje op palen. Daar kwam de Javaanse nasi en bami tevoorschijn die de hele boottrip al voor in de boot stonden. Nou dat smaakte prima! Gelukkig was de sambal apart in een hoekje gelegd en dus makkelijk te omzeilen. Die was nl super heet.
Terug in Nieuw Nickerie ons opgefrist en siësta gehouden. Rond half 4 weer op pad; op zoek naar de Zeedijk. Die moesten we toch zien. Het bleek 6(!) km lopen te zijn en dat in de bloedhitte. Vervolgens was het ook niet veel bijzonders. Nou ja. Wel een goede indruk van de omgeving van Nieuw Nickerie gekregen. Ook hier erg veel afval en plastic in sloten. Ongelofelijk vies.
De volgende dag weer teruggereden naar Paramaribo en er verder een relaxdag van gemaakt.
Brownsberg was ons volgende doel. Stipt op tijd werden we opgehaald voor onze trip, samen met nog 7 anderen. De bauxietweg was goed te doen en aardig vlak. We kwamen ook nog langs de transmigratiedorpen. Daar waren 5000! mensen uit 7 dorpen heen ‘verplaatst’. De dorpen moesten wijken voor het Brokopondo stuwmeer. De weg naar Brownsberg was een groter avontuur. Dat de bus het overleefde was sowieso een wonder. Ruim voor de lunch waren we op de berg. Onze accommodatie werd nog schoongemaakt (wat hebben ze gedaan vroegen we ons later af? Er viel nl weinig schoon te maken)dus eerst een klein wandelingetje naar de top met een mooi uitzicht over het stuwmeer. Helaas was het wat heiig.
Aangezien wij de volgende ochtend vroeg weer verder zouden gaan bezochten we s‘middags zowel de Leo als de Irene waterval. Vooral de Irene was een best stuk naar beneden en dus een heftige klim omhoog. Helaas ook hier veel van die rottige horzels. Mooie watervallen. Helaas met niet zoveel water omdat het droge tijd is. Onze gids Stefano had gewaarschuwd dat het hier aardig koud kon worden ’s nachts; wel 22 graden… Hij begreep niet waarom wij daar zo om moesten lachen….
Het werd geen geweldige nacht, mede dankzij het plastic om het matras. We waren dan ook blij dat we om 5.15 uur opstonden om de zonsopgang te zien.
Na het ontbijt ging de rest van de groep naar de Irene waterval en wachtten wij op onze volgende gids. Om 10.15 uur was deze er en konden we op weg naar Danpaati.
Onze medereizigers waren een nuchter stel uit Friesland.
Na de hobbelweg naar beneden volgde nog 3 uur hobbel de bobbel naar Atjoni. Atjoni is de laatste plaats waar je met de auto kunt komen. In Atjoni is een haventje vanwaar het binnenland ‘bevaren’ wordt. Onze gids ging op zoek naar vuilniszakken om om onze tassen te doen en wij genoten van de bedrijvigheid om ons heen. Eerst toiletbezoek. Zodra je had betaald kreeg je toiletpapier.
Aan het water was het een drukte van belang. Er werd gezongen en gehuild. Het bleek dat er iemand was overleden en die werd per boot terug vervoerd naar zijn/haar geboortedorp. Een indrukwekkende happening.
We gingen in de korjaal samen met een hele vracht aan spullen. Aan onze voeten stonden tweehonderdveertig eieren en ons uitzicht als we vooruit keken was pakken vol wc papier. De korjaal lag erg laag in het water. Onze tassen werden ergens tussengepropt. We hielden het nauwlettend in de gaten want het zag er allemaal onstabiel uit.
Hoe laag de korjaal lag bleek toen we de eerste sula doorgingen. We maakten enorm veel water. Wij en de eieren waren drijfnat. Dus de boot uit zodat er gehoosd kon worden. We waren net een beetje opgedroogd toen we in een stortbui terecht kwamen. Onze eerste tropische regenbui in Suriname.
Helemaal verkleumd kwamen we ruim 3 uur later aan op Danpaati. De idyllische plek en de welkomstbegroeting van huispapegaai Maria maakte veel goed.
Danpaati is een klein eiland midden in de Boven Suriname rivier. Op dit eilandje een stuk of 12 2 persoons huisje’s met veranda. We hadden een huisje met een prachtig uitzicht op de rivier( de volgende ochtend voor zonsopgang zou daar een thermoskan heet water met koffie en thee neergezet worden). De dagen die volgde waar behalve leerzaam ook heel erg relaxt. We maakten een boswandeling met Ronald die heel erg veel wist te vertellen over alle planten en bomen en welke geneeskrachtige eigenschappen deze bezaten of waar ze voor te gebruiken zijn. We bezochten het dorp Dan waar we ook een kijkje namen in het kinderdagverblijf, een van de onderdelen van het Zorgproject waar Danpaati onderdeel van is. We deden een poging tot kanoën maar dit ging niet echt. Niet in de laatste plaats omdat Iet het eng vond. Verder lagen we lekker in de hangmat met een boekie, spartelden wat in de rivier (natuurlijk niet echt zwemmen brr) en wandelden 2x per dag het eiland rond dat wel 300 m lang was;) Ook kregen we een zang-en dansdemonstratie van de dames uit Dan. Het eten was heerlijk, kortom paradijsje.
Na 4 dagen vertrokken we weer .Dit keer niet met de boot maar wederom in een klein vliegtuigje. Erg veel plezier gehad met een groepje kinderen dat bij de ‘aankomst en vertrekhal’ stonden.
De vlucht was eigenlijk nog mooier als die naar Kabalebo. Nu kwam je nl over bewoond gebied en over het Brokopondomeer . Prachtig.
Op Zorg en Hoop stond er een taxi voor ons klaar die ons naar Overbridge resort bracht. Het was weer perfect geregeld.
Overbridge bleek een soort van Surinaams Centerparcs te zijn. Langs de rivier was strand opgespoten en er waren netten in de rivier gespannen tegen de piranja’s. De twee stellen die we op Danpaati hadden getroffen de eerste dag, waren er ook weer. We bestelden ons avondeten bij ons huisje.
Helaas veel muggen dus we moesten snel naar binnen.
De volgende dag een trip naar de Jodensavanne. Het meest indrukwekkend was de grote piranja die de bootsman had gevangen toen wij langs de graven struinden. Verder was het niet heel bijzonder.
De rest van de dag gezwommen en geluierd. Die nacht helaas een kakkerlak in ons bed, jak.
Begin van de volgende middag teruggebracht naar Paramaribo naar hotel Eco resort.
Daar ging het voor het eerst mis. De geplande taxi om ons naar de Plantage te brengen kwam niet.
Maar na twee telefoontjes reed de taxi voor.
Tegen de schemer kwamen we op de Plantage aan.(www. deplantagecommewijne.com) Weer een tropisch paradijsje. Dit keer met zwembad! Prachtige huisjes met lekker zitgedeelte en grote badkamer.
Die avond bij het eten maakten we kennis met de Nederlandse Peter. Hij runt het restaurant. Samen met zijn vriend Pieter heeft hij de Plantage bedacht en gebouwd nadat ze in 2001 verliefd waren geworden op Suriname. Pieter is ‘van de tuin en het bos’ zoals ze het zelf zeggen. Met Pieter gingen we de volgende dag een stukje het oerwoud in dat bij De Plantage hoort. De Plantage is een voormalige cacaoplantage en in het bos zag je dan ook nog oude cacaobomen. Toen we daarna de schommel probeerden stortte deze in en viel Gretty met een klap op de grond.De rest van de dag dus rustig aan gedaan en om het zwembad gehangen.De schommel werd meteen vervangen. De volgende dag met de fiets weer op pad en naar de oude suikerfabriek Mariënburg gefietst. Het blijft grappig om routebordjes met de weg naar Katwijk en Spieringhoek te zien. Bij Marienburg troffen we een oud werknemer van de fabriek die ons een rondleiding gaf. Uitgebreid vertelde hij ons over hoe de fabriek er ooit heeft uitgezien en wat er in iedere hal gebeurde. Oude machines stonden weg te roesten en werden overwoekerd door planten.
De boomwortels kwamen overal door de vloer heen. In Nederland zou je zo’n gebouw nooit in mogen vanwege het instortingsgevaar. In Suriname kan dit wel. Het was inmiddels bloed en bloed heet geworden. Terug op De Plantage dus ook weer heerlijk in het zwembad gelegen en 's avonds van een heerlijke maaltijd van Peter genoten.
De volgende dag was de laatste in Suriname. Om half twee kwam er een taxi voorrijden die ons naar het vliegveld bracht. Snik, daar gingen we weer. Wat een prachtig land! We wisten zeker: we gaan terug.